اگر‌اگر‌اگر شاعر بودم بر سایه‌ی موهایت

 ...................

مگر مگر مگر برنخیزی

با دست ات این براده‌های کیمیا را

به یاد باد نسپاری

مگر دست وزان زر‌افشان

عقل گرد پایتخت‌ها را برنیاشوبد

شن‌ریزه‌های فرش این ران‌ها

قاصدان جنوب

به جنون تبریز‌ها اصفهان‌ها تهران‌ها

چنین که ته نشستن‌نشسته‌ای

با این تن‌ آرام

این آرامش توفان خفته

پیش از آنکه سر به دریا بگردانی

هر موج‌ریزه نه‌ موج بزاید

 هر موج اوج نهم بگیرد

ابرگله‌ی موج‌های نهم

زلزله‌های رموک

کوه‌های آبی از همه سو سوسوسونانانامی می‌‌می‌می

چنین که نشسته‌ای شسته

با این تن‌ نرم

این نرم‌افزار انقلاب‌های سنگین

کشور‌های سر به آسمان‌افراشته‌ی سنگ

از هیمالیا تا آند

از آلپ تا البرز

شکل شیرین نشستن تو را تقلید اگر کنند

با این سر خیره بر سرنوشت زمین

با این ران‌های باران و آسمان‌غرمبه

با این دست تکیه داده بر شن‌هایی‌ که نقطه‌های پایان

بر هجوم بیابان‌هایند

اگر‌اگر‌اگر شاعر بودم بر سایه‌ی موهایت بر این شن‌ها

ساحلی دیگر می‌‌نوشتم

دیگر می‌‌نوشتم

دیگرتر می‌‌نوشتم

که بخار اقیانوس‌های سیاره‌هایی‌ که ترکیدند

سفینه‌های انواع جفتی که در فضا گم شدند

شعر‌هایی‌ که غرق شدند

زبان‌های بی‌ شاعری که زیر خواب رفتند

خاطرات کوچیان انقراض‌های خاکستری

پهلوی تو پهلو بگیرند

از تن‌ تو تناسخ بیاموزند

از تن‌ تو که از ازل

نشسته اینجا

زل زده به اکنون