یاد نوجوان‌مرگ: سامان شهیدی
پسر فرشته و علی
چنان ورقی خوردی
که خطوط از شبِ گوهرین
تکیدند
و زبانِ یتیم
آوارهِ تاریکِ هوا شد
چشم‌هایم
غبارِ نبشته گرفتند
گوش‌هایم به خارشِ خوانش
افتادند
پس واپسین خانهِ نام‌ات
جبین یک جلد بود
جلدِ یک گور
چقدر فاجعه
-فصلِ فرجام را
نمی دانستم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر