خودم را چنین خو

به همایون اژدری که باز خندیدن بتواند!

 خودم را چنین خو داده‌ام که هر گاه صدایی از جنوبم خاست آن را مصرعی سطری یا جمله‌ای پندارم و بسته به دریافت‌ام از آن به آن پاسخ گویم به این امیدِ واهی که دیالوگی برقرار شود! غافل از اینکه ما هر دو بیشتر اهلِ مونولوگ‌ایم! مونولوگ‌هایی‌ گهگاهی و از سرِ حالت! بگو بر وجهِ شطح و هذیان و زبانِ تاریکِ باریک! نوشتن حتا اگر نوشتنِ دیالوگ باشد باز مونولوگِ دست است و به جنوبِ تن‌ و صدا‌های ایهامین‌اش نیز اعتمادی نیست! گاه پنداری که دانی‌ گاه دانی که پنداری! تاریخِ مونوس و لوگوس در تمیزِ کون از مکانِ این دانش درمانده‌ و درمانده‌ خواهد ماند! پیش آمده که در پاسخ به آنچه مصرعی سیستانی‌پسند پنداشته‌ام قصیده‌ای کاروان به دامِ غولِ بیابان‌انداز به هم ببافم! یکبار این ایده مخ‌ام را قلقلک داد: نکند
با کاروانِ حله برفتم ز سیستان
با حله‌ای تنیده ز دل بافته ز جان
یکی‌ از آن جنوبی‌شنیده‌هایی‌ که می‌‌گویم باشد! این چنین سلاستِ نازکی از دهان ساخته نیست! پیشتر‌ها که "شیئ نو ‌هه" چینی‌-دوستِ شاعرم را بیشتر می‌‌دیدم گاهی برای هم به چینی‌ و فارسی شعر می‌‌خواندیم و پیش آمد که چند باری هم هم‌هنگام به چینی‌ و فارسی بخوانیم و خود را مبهوت کنیم! از آزمونِ اینتر‌مونولوگال‌ام به او گفتم و گفتم که این باهم‌خوانی به نظرم اوجِ آن انقلابِ صوتی ‌ست! گوزمزمهِ انسانیت در خلوتِ اندیشکده‌اش! جایی‌ که خنده بو‌های بد‌ش را می‌‌زداید! او انسانی‌ بود که می‌‌توانست با رگ و ریشه بخندد!
که می‌‌داند پشتِ یک شعرِ تراژیک یا حماسی چه داستان‌های خنده‌داری نهفته است! زمانی‌ که بنگ و با‌دهِ بسیار می‌‌زدم و ژنده‌نگاری می‌‌کردم از این پیشامد‌ها پیش می‌‌آمد و من همانها را برخی‌ِ ژنده‌ها می‌‌کردم و پنجشنبه‌شب‌ها که با دوستان‌ام گردِ هم می‌‌آمدیم آنها را می‌‌خواندیم و به خنده الحانی جنوبین می‌‌دادیم!
اینهمه یادم آمد چون چند لحظه پیش یکی‌ از همان سروش‌های غیبی را شنیدم: صدایی زیر و کش‌دار و گلایه‌آمیز!
و با مکثِ غمگینی گفتم: نه خیر! نه هنوز!
و حیران زدم زیرِ قه‌قاه!