۱۳۹۹ خرداد ۱۰, شنبه

پاره س

پاره سنگی‌ به سنگی‌ که
سنگ‌ها همه را بلعید و پاره‌ای از آسمان شد زد
کودک از سایهِ سنگین گذشت و خورد
همهِ کودکان را 
بزرگ شد

بزن س


بزن سازی مادر‌گاده سوحتم( به گویش رودبار‌جیرفتی)


مو یاو سید‌آوام خورده
پستون چپ ننم لرده
شیر شیرین ننم سرده
بزن سازی مادرگاده سوحتم
سوار کنگ کوره بادوم
دیو سرمچار شادوم
استاد بی‌ استادوم
بزن سازی مادرگاده سوحتم
مو میوه ی بی‌ باغوم
دست هوشای داغوم
خروشت بی‌ چراغوم
بزن سازی مادرگاده سوحتم
لوار گیج رودباروم
موج هلیل خونخواروم
سایه ی کهور اسراروم
بزن سازی مادرگاده سوحتم
مو سنگ مفتوم
سنگدون هنگفتوم
چیار مورگِ جیرفت جیرفتوم
بزن سازی مادرگاده سوحتم

میراث ش

میراث شعر حسین شرنگ

از نظر من میراث شعر حسین شرنگ چند وجهی و متنوع است. بخشی به کوشش او در راستای افزودن به شعر حجم برمی‌گردد. به نظرم نسبت حسین شرنگ با شعر حجم مثل نسبت منوچهر آتشی با شعر سپید است. بخش دیگر میراث شرنگ در پررنگ کردن هزل و هجو سرایی در شعر نو است. به عبارتی او هم راستای فیگوری چون عبید زاکانی در شعر نو ایران قدم برداشته است. هم‌زمان با شرنگ، شعر نوی طنز توسط افرادی (از قبیل اکبر اکسیر)‌ پیش کشیده شد، اما شعر طنز آن‌ها اصولا نکته‌سنج، باریک‌بین و حکیمانه بوده است و نه چون هجوهای شرنگ برهم ریزنده، هدف‌ریز و پاسخ‌گریز. شرنگ از جمله شاعرانی ست که خودش را هم‌زمان با شعرش تعریف و اختراع کرده است و در واقع شعر هم برایش هنر است و هم هویت. شعرش همراه با امکانات اجرایی‌اش ریتم های متعدد می‌گیرد. توان خیره کننده‌اش در اجرا دچار محدودیت‌های لحن‌های رسمی چون حماسه، تغزل و تراژدی نیست، بلکه برخاسته از امکانات هجو است. در نتیجه ریتم شعرهایش متعدد و کم‌تر شنیده شده است. به عبارتی او تاریخ شنیداری شعر را با لحن‌های متعدد، گاه بومی و گاه غیر رسمی خود فربه کرده است. در پاسخ به پرسش من از او درباره نسبتش با شعر حجم و نسبت شعر حجم با فی‌البداهه نویسی پاسخی نوشته است که در وبلاگ‌های جوش (حسین شرنگ) و وبلاگ یدالله رویایی منتشر شده است.

۱۳۹۹ اردیبهشت ۱۶, سه‌شنبه

باغ‌وحشی که شرنگ سروده است

  خانه  >  خاک  >  شعر  > باغ‌وحشی که شرنگ سروده است تاریخ انتشار: ۱۰ خرداد ۱۳۸۹ • چاپ کنید      درآمدی بر اشعار حسین شرنگ و شعرخوا...