دریچه‌یا

دریا
دریچه‌یا
یا دروازه

یکی‌ می‌‌خزد
یکی‌ می‌‌پرد
یکی‌ می‌‌گشاید
توی خود از خود
خود را
با ماهیچه‌های موّاج
لغزان در سراسر‌خود
می‌ تپد
می‌ کشد
می‌ درخشد
واژه
جیغ
آینه
سایه‌یِ گنگ
آغوشِ کر
خوابِ کور

چرا نخارد زبان
در بسترِ ژرف

چه پاره‌ها

به راضیه رضوی‌نیا


چه پاره‌ها که به گلو خورد
چه موها که بر صدا داشت
چه مویه‌ها که از سر رست
 چه زخم‌ها که شایع
چه بغض‌ها که شیعه
چه قفس‌های بالداری
چه علائمی تعجباتی
چه چهچهه‌های چاه‌درچاهی

پرندگانِ جرمِ زیبا
میله‌های استخوان شکستند
بر تکیده‌ی پر نشستند
با خیال‌های به هم سا
در گلو‌های گرگرفته
بسته‌ی فضا گشودند
دسته‌ی صدا پریدند

صدای ترک در ک

 به ایرج رحمانی


صدای ترک در ک
پژواک ترک در کو
تکرار پژواک ترک‌ها در کوه
آوار ِدریای گرفتار وپودِ ِ سنگ
 ازخوابِ قیامت

بپا ‌ای

بپا ‌ای یکِ مردنی

آمد پنجِ پهن

تیره‌برق بر الفِ صحرا زد

حالا سرت

تن‌ ات

آنتنِ خیمه‌ی پارازیت

فاگوسیتِ ستونِ پنجم

دمیده‌ای دمیده‌ای

دمیده‌ای

دمیده‌ای

در قلمرو طلوع خود

دمِ بزرگ را دیده‌ای

در دمِ بزرگ

به آهنگِ روزِ بی‌ کران

چمیده‌ای

چمیده‌ای

به باغِ بی‌ غروب رفته‌ای

از شاخه‌های بی‌ شمار

با سر‌انگشت‌های روشن‌ات

بوی شکوفه‌های سپید را چیده‌ای

نام‌های بسیارِ خود را

از دهان شکوفه‌های سپید

شنیده‌ای

شنیده‌ای

به میوه‌های شگفتِ خود

میوه‌های نابِ خود

رسیده‌ای

رسیده‌ای

کوره باد گنوگی تو سروم

بیچه روز سفر نبو شو؟

چه‌ادونوم!

بیچه راه ‌ای سر سفر کو؟

چه‌ادونوم!

بیچه موتی‌بو هلهله؟

چه‌ادونوم!

بیچه زمین‌ مو چر‌ناگره؟

چه‌ادونوم!

بیچه آسمون‌ مو ناچله؟

چه‌ادونوم!

بیچه چرخ‌اخوره تو سروم؟

چرخ‌اخوره چه‌ادونوم!

کوره باد گنوگی ای

 بیچه و ‌ای چه‌ادونوم

چرخ سر چاه اخوره

چرخ سر مست اخوره

چرخ هوشا اخوره سر موگ

چرخ سر بوف اخوره

کوره باد گنوگی تو سروم

ای بیچه و ‌ای چه‌ادونوم

چرا روز سفر شب نشد؟

چه می‌‌دانم!

چرا راه از سر سفر افتاد؟

چه می‌‌دانم!

چرا شیون شد هلهله؟

چه می‌‌دانم!

چرا زمینام نمی‌‌سوزد؟

چه می‌‌دانم!

چرا آسمانام نمی‌‌رمبد؟

چه می‌‌دانم!

چرا چرخ می‌‌خورد در سرم؟

چرخ می‌‌خورد چه می‌‌دانم!

گردباد دیوانه‌ای از

چرا و از چه می‌‌دانم

چرخ سر چاه می‌‌خورد

چرخ سر مست می‌‌خورد

چرخ هوشا می‌‌خورد سر نخل

چرخ سر بوف می‌‌خورد

گردباد دیوانه‌ای در سرم

از چرا و از چه می‌‌دانم

"موتیِ بی‌ بلِ نه روزه"

ننه نه روز بو

ننه نه روزه که رو زمین نهی

ننه نه روزه که سایه‌ت گمه

ننه نه شوه که ماه

بی‌ آینه‌یه

ننه نه شو و روزه که یو

تشنه‌ی تو‌یه

نون گشنه‌ی تو‌یه

دود تلخ

خمار سینه‌ی سحته ی تو‌یه

بی‌ چشم تو سرگردونه ننه اشک

ننه غم بی‌ دل تو یتیمه

ننه بی‌ تو زبون‌چوی سرده

که بگو ننه ندر‌ندر‌ندر ننه ندرت ببهوم

ننه جونوم ندرت ببو خدا ‌ای مو ندر تو بکنه

ننه ننه ننه اکده گفتت گفتت اکده که آکبت ندر همه بودی

ننه ‌ای کوربونی سوگ

ننه‌ای ندریِ خوندگ

حالا خدا ‌ای مو ندر تو بکنه

حالا نمک‌ای زمین روته

حالا الف‌ای آسمون کوته

حالا هوا خفه بوده

حالا یو اشکهته

آتش‌زیر پولگ خوته

بی‌ تو همه چی‌ بی‌ همه چی‌ بو

همه چی‌ بو هچی نبو

هچ‌همه چی‌ بو

ای عطر و رنگ خوشه‌وون

ای ننه‌ی ننه‌وون

ای باغِ بی‌ ننه‌وون‌زمین

ننه‌ی ماهیون‌کناتِ بایر

ننه‌ی مورگکون تشنه‌گشنه

ننه‌ی آهو‌ون‌آوسی که اترسن بزاین

گوچگون‌شون ندیدن مگه رنگ شیر درنده

موگون خشک ا نگاهِ تر تو دلخوشرن ننه

نگاه تو تو یه تا چش‌کار اکنه

برهوتِ برشته‌ی لوار و هوشا و

غبار و غوغا

علف‌چر‌رمه‌وون بی‌ صاحبر

نگاه تو پستون طبیعت‌ر

نگاه تو هلیلِ صبر‌ر

امیدِ سالون خشکر

صدای تو زمزمه‌کاوارِ بارشتون کدیمر

صدای تو صدای فراوونی‌یر

صدای بر و برکتر

صدای تو ستونِ استونِ بهار‌ر

سکفِ سفید برکر

پای بلندِ پایه‌یر

صدای تو زنده رودِ خونه‌یر

زندگی‌ روون جووونر

نگاه خروشتِ چشمه‌وونر

صدای تو شو‌خونه‌ی شهرزاد‌ر

هزار و یک کصوده‌ی زندگی‌ یر

ای بی‌ بل چه خالی‌ بو زمین بی‌ تو

زمین بی‌ تو خیالی بو‌ای بی‌ بل

ای بی‌ بل سوالی بو زمین بی‌ تو

زمین بی‌ تو محالی بووووووو

بو‌بو‌بووووووووووووووو

ای بی‌ بل

دگه مگه رو سر‌راه برم

دگه مگه رو رو و زانو راه برم

دگه مگه رو زمینی‌ که تو نیستی‌ سر‌بهلوم پا نبهوم

تو زیر زمین نهی ننه

زمین تو تو‌یه ننه

تو خوی‌زمین و آسمون‌تو مونی ننه

تو مونی ننه

ای ننه‌ی‌ سر تا پام

ننه‌ی چار‌مرگ

ننه‌ی پنج‌زندگی‌

ننه‌ی نو نه روزه‌م

گوچگک نازکوم

دحترکبی‌بی‌م

بی‌ بی‌ِ بیست و هشت جونِ کوچک و جوونِ شیرین

بی‌ بی‌ِ لالا‌خونِ زهرا

بی‌ بی‌ِ مهد‌جنبونِ متین

زنِ آوازِ استک‌گلوباوا‌م

بی‌ بی‌ِ دل زمین

ا‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی زینب بلاکشوم

ا‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی بی‌ بل خوشوم

تا زنده‌یوم زنده‌یی

هزار‌آبادِ نومون خشکی

صدای یوِ زندگی‌ یی

یو زندگی‌ صدایی

نفس‌هوایی‌

نظر‌خدایی

نامه‌ی تکوینی

نومِ اول و آخری

ای‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی سه حرفِ همیشه تر

ای‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی‌ی سه همیشه‌ تازه

ن‌‌

ن‌‌

ه!

ن‌‌

ن‌‌

ه!

عکس: بی‌ بل با سلفونی که با هم حرف می‌‌زدیم.

یاد بی‌ بل...یاد بی‌ بل...یاد‌های بسیارِ بی‌ بل با بی‌ بل بی‌ بی‌ بل

(سید زینب ضیا هاشمی‌-آغاز-باز‌آغاز)

دال مادر اگر بیفتد

مار شاخدار می‌‌آید

نیش می‌‌زند به ریشه‌ی رگ‌ها

از لهیب خاکستر خون

تن‌ تنور زهر می‌‌شود

دال مادر اگر بیفتد

دست‌ها در دعا بخار می‌‌شوند

دهان می‌‌افتد از فواره‌ی فریاد

در گودال حرف خاموش

دال مادر اگر بیفتد

........................................

می‌ گذشتی از دشت

کوه نگران‌ات بود

بین شن و سنگ‌خضرِ چمان‌ات

آب‌های زیرِ زمین را روشن می‌‌کرد

سایه‌ات به آفتاب معنی‌ می‌‌داد

آسمان با حضور تو خوش بود

می‌ گذشتی از دشت

دشت با تو می‌‌گذشت

................................

ما در مادر رود

مادر در ما خانه

آبِ پیر

آبِ آواره

خانه‌ی تشنه

خانه‌ی پاره

جاها از همه‌جا می‌‌آیند

یاد منصور کوشان که امروز از تبِ تب به عیدِ عید دیگر لغزید

جاها از همه‌جا می‌‌آیند

رود از همه‌ی خانه می‌‌آید

با همه‌ی زمین باد

همه‌ی سایه‌ها

از لوله‌ی خورشید می‌‌آیند

اینجا همه جاست

خندقِ آبی‌ِ خا

کسترِ ستارگانی که

همچنان که می‌‌بارند

می‌ درخشند

از گذشته‌های نجومی

روز کج

یادِ بروس لی + به محمدعلی شاعران مشت و لگد زیبا 

روز کج

لگدِ گور

بر آرواره ی شیر

پورچِ خون و بُزاق و دندان

شتکِ خورشید از دایره

رعشه ی پنجه هایِ بیشه

 در امواج سراب

نگاهِ کج کج وحوش

به سایه هایِ دراز یکدیگر

سایه هایِ رمنده کنجکاو

گردش گیج    غّرش هایِِ خفه

از دردی که چهار پنجه را خوشه هایِ شعله می کند

آماسِ سرِ شیر    آماس همه چیز

دور سرِ شیر

پرده ی سنگ    افتاده تاریک

بر وطنِ وحش

انتظارِ شاهمرگ 

از "کتابِ وحشی"

منیژه

به الاهه‌ی نگهبان ساحل‌های جمهوری وحشی شرنگستان: کتی‌گیتی موسوی


منیژه آمد لبِ

منیژه فراموش کرد

دریا آمد لبِ منیژه کف بر

منیژه از دریا در دریا ریخت

آویخت از دستِ منیژه

درمنیژه  دریا

دریا منیژه را باز کرد
 یا  منیژه  در را بست

BBC

تو آنتی‌بی‌ بی‌ سی‌-گادس آو وایلد‌ ریپابلیک‌ آو‌ شرنگستان: هفولا


بی‌ بی‌ سی‌ تو را دوست دارد

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌خواهد تو مستقل باشی‌

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌خواهد تو در اقلیم خودت بی‌ بی‌ سی‌ تماشا کنی‌

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌خواهد همه در اقلیم خودشان بی‌ بی‌ سی‌ تماشا کنند

بی‌ بی‌ سی‌ همه‌ی کشور‌ها را اقلیمستان می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ در هر شش قدم یک اقلیم می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ اقلیم‌های شش‌هفت‌نفری را هم دوست دارد

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید این است شعار بی‌ بی‌ سی‌: من یک تیراختور دو تیراختور صد تیراختور می‌‌سازم

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید این هم شعار بی‌ بی‌ سی‌ ست: من یک خلیج عربی‌ دو خلیج عربی‌ صد خلیج عربی‌ می‌‌خواهم

بی‌ بی‌ سیزده بلوچستان سی‌ الاحواز سی‌ و سه آذربایجان می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: آهای! آسیمیلاسیون! اوهوی جینوساید!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: تو که مهر علی‌ سی‌ دلته عشق ایران سی‌ چنته؟

بی‌ بی‌ سی‌ صد میلیون "فارسستان" می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: همانطور که یوگوسلاوی پس بنا بر این ایران چه محلی از اعراب؟

ایران چه محلی از اتراک؟

ایران چه محلی از تراکمه؟

ایران؟

چه؟

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: آی بگیرید ایران را!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: آی‌ ول نکنید ایران را!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: پنج هزار نعش دیگر! صد هزار نعش دیگر! دویست هزار نعش دیگر!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: پرواز ممنوع! آسمان ممنوع! شنا ممنوع! دریا ممنوع! پیاده‌روی ممنوع! زمین ممنوع!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: تابو بشکن!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: ناتو آمد!

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: مال دنیا وفا ندارد وطن چرک دست است وطن بار کج است وطن به منزل نمی‌‌رسد

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید وطن هر چه تو‌جیبی‌ تر تو‌دل‌برو‌تر

بی‌ بی‌ سی‌ می‌‌گوید: در آغاز پنج‌شش‌کشور بود حالا هم پنج‌شش‌کشور هست و دویست‌میلیون‌وطن

بی‌ بی‌ سی‌ آنقدر جهان‌وطن است که وطن را برای خودش و جهان را برای وطن‌ها می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ جهان را وطنستان می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ شیخ یوسف می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ افندی‌یونس می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ سرمچار‌جند‌الاسلام می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ ملا محمد‌جان می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ ملا عمر می‌‌خواهد

بی‌ بی‌ سی‌ شانزده میلیون دهان در هند نخورد

بی‌ بی‌ سی‌ نه میلیون شکم در ایرلند نخورد

بی‌ بی‌ سی‌ صد میلیون سر در آفریقا نخورد

بی‌ بی‌ سی‌ سی‌ میلیون باکره در بلوک شرق نخورد

بی‌ بی‌ سی‌ به اسکاتلند چاقو نکرد

بی‌ بی‌ سی‌ به دموکراسی فینگر نکرد

بی‌ بی‌ سی‌ تو‌ی ‌اسب ‌ام‌آی‌ سیکس نرفت

بی‌ بی‌ سی‌ لایسنس‌تو‌کیل نبود

بی‌ بی‌ سی‌ همان بی‌ پی‌ نبود

بی‌ بی‌ کورپوریشن جنتلمن‌ها بود

بی‌ بی‌ سی‌ پاپیون سوهارتو را بست

بی‌ بی‌ سی‌ سیگار چرچیل را چرب کرد

بی‌ بی‌ سی‌ شلوار دنیا را پایین کشید

بی‌ بی‌ سی‌ شورت پینوشه را عوض کرد

بی‌ بی‌ سی‌ نوار تارچر را ریفرش کرد

بی‌ بی‌ سی‌ کاندوم بلر را سر کشید

بی‌ بی‌ سی‌ خشتک فلسطین را به سر کشید

بی‌ بی‌ سی‌ عرق اسرائیل را پاک کرد

بی‌ بی‌ سی‌ چپق عراق را چاق کرد

بی‌ بی‌ سی‌ خاور میانه را شیاف کرد

بی‌ بی‌ سی‌ به خاور میانه دموکراسی کرد

بی‌ بی‌ سی‌ گفت: دیس ایز نات ا دموکراسی

بی‌ بی‌ سی‌ گفت: اسپاگتی‌ ایز نات ا فینگر

دیس ایز نات بی‌ بی‌ سی‌

دیس ایز نات‌نات نات‌دیس نات‌ایز

دیس ایز لاو اند پیس اند پیس اند ایندپندنس اند لاو اند گلوری اند لاو اند سیویل‌وار اند لاو اند شیت اند لاو اند تیک‌ایت  اند لاو اند لاو اند لاو اور لیو ایت

:آلسو اسپراش بی‌ بی‌ سی‌

داس اسپوک بی‌ بی‌ سی‌

داس پیوکد بی‌ بی‌ سی‌

در مورد این نظر شکایت کنید

در مورد این نظر شکایت کنید

در مورد این نظر شکایت کنید

در مورد این نظر شکایت کنید

دوّارِ آینه‌ی خیره

به الاهه‌ی دختر‌خاله‌ها در جمهوری وحشی شرنگستان: طاهره زمانی‌

میلیارد‌هاست سال

که نگاه می‌‌کنند

و طوری نگاه می‌‌کنند که انگار

هرگز نکرده‌اند

یک عمر نگاهشان می‌‌کنیم

و طوری نگاهشان می‌‌کنیم

که انگار

همیشه کرده‌ایم

نگاه می‌‌کنند

نگاهشان می‌‌کنیم بام و شام

رویای دایره‌ی خارا

دوّارِ آینه‌ی خیره

سمفونی ادامه دارد

به الاهه‌ی سفر در جمهوری وحشی شرنگستان: رعنا نیشاپوری

تو را با ترومپت صدا زدم

با کشیدنِ ناخن‌تهِ قابلمه:

گوشِ من گرسنه‌ ی چلو‌طبل بزرگ است

تو را با چلو صدا زدم

با طبل بزرگ

با مالیدنِ لیوانِ شکسته به حنجره:

گوشِ من تشنه‌ی نی‌ انبانی از برق چاقو‌هاست

صدای تو را از شغو تا گلاسکو زدم

با انداختنِ تیله‌های پی‌ در پی‌ بر اعصابِ موزائیک:

مرا با لهجه‌ی نیو‌یورکیِ ساکسیفون بزن!

"چه جهان شگفت‌انگیزی! چه جهان شگفت‌انگیزی!"

با خاراندنِ لاله‌ی گوشِ چپ‌ات:

مرا پرخاش کن با سپید و سیاهِ آرام!

تو را با چکش بر شبانه روزِ پیانو زدم

با کوبیدن گوشت‌کوب رویِ میز:

درازم کن به هذیانِ گردِ گیتار!

چرخیدم گردِ خود و آندلس

با نگاهی‌ کج بر نکِ زبان

با مدِّ سپیدِ دهان

با گلوی ناگهان:

مرا بچکچک!

مرا ببغبغو!

مرا بکوکو!

چکیدم از سقفِ طوطی

پریدم از میان کفتر

در فاخته گم شدم

با کشیدنِ سیخی به خطِ ذغالِ پرتقال‌روی دیوار:

بزن بوی نامِ مرا از کبابِ ناله‌ی بوف!

گرفتم فندک نارنجی زیر بوووووووووو‌یِ تاریک

با خطی‌ از شعله‌ی صدایم تا تهِ افق دویدی:

بله! بله! بله!

بدو! بدو! بدو به دنبال‌ام!

با صدای دویدن‌ام به شمالِ جنّ ات

سمفونی ادامه دارد