یادِ آن یکی اسماعیل خویی
اسماعیل خویی دوردست‌ها
نه آن ملک‌القصاید کاروانسرا‌ی اخبار روز
بر گور‌های ما همه
خودش را-
بهارستانی از کوه
غنیمتِ بیشمار‌سنگِ مرگ-
فرش کرده است
گهواره‌جنبانِ ما همه نیز
عرش بوده است
۱۴۰۰ خرداد ۱۰, دوشنبه
۱۴۰۰ خرداد ۵, چهارشنبه
برداشتن ر
برداشتن راه از پیش پا
رفتن از ریشهِ سنگ
سنگِ نخست
تا ستیغ هزاران پایی خود
در آغوش سفید و سردِ هوا
گم‌شدن
پیدا شدن
با ژستِ اورست
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
-
به خواهرزاده‌ام وحید رشته‌داری شیدا نخستین "عشقِ زندگی‌ِ من" بود! یک عشقِ به راستی گیومه‌نشین! روزی طرف‌های عصر، داشت ا...
-
گل‌ها ویرانهِ تن را می‌‌پوشانند بوی مرگ را می‌‌پوشند گل‌ها وظیفه دارند مرگ را رنگ کنند بوی مرگ را بگیرند گل‌ها همان برگی را به مرگ می‌‌زنن...
-
آینه ی شگفتی زیبا: مهناز طالبی تاری آنکه دیرزمانی پیش گفت: "من با هیچ چیز مربوط به انسان بیگانه نیستم."، خواست حساب سخن خ...
