زوزه ی دو خرس کوچک دریده

الان، دوستی‌، محسن شمس، ویدئویی برایم فرستاد، با چند خط تلخ، مبهوت. دیدم و تن‌‌ام سیخزار شاخ شد. لینک آن را پایین همین نوشته می‌‌گذارم.

رفتار‌هایی‌ هست بیزاری‌انگیز، به اندازه ی یک جنگ جهانی‌، بیزاری‌انگیز. دل به هم‌زن، شوم، فرجام‌سوز. این رفتارها فشرده ی پوچ‌ترین سفاکی هاست. اعلان جنگ به جهان و همه ی هستی‌ است، و چون با خونسردی، خود نمایی و بدتر از آن، بی‌ هیچ کینه و تعصب سیاسی-ایدئولوژیکی رخ می‌‌دهد از مبهم‌ترین انواع جنایت است. آقایانی که این خرس و دو کودک‌اش را جلوی دوربین سر و شکم بریده اند و محض نمک‌پاشی، مرگ بر آمریکا می‌‌گویند و مطمئن نیستند که خرس به خون تپیده و دو طفل معصوم‌اش "قطبی" اند یا قهوه ای، از چنگیز و هیتلر و خمینی هم درنده خو‌ترند. فریاد‌های این دو خرس کوچک شکم‌دریده با دل و روده‌های آویزان،  کنار لاشه ی مادرشان حال زمین را به هم می‌‌زند. این صحنه از قتل میدان کاج و قاتل عربده جویش کنار تن‌ خونین-نیمه جان قربانی‌اش هم فریاد‌انگیز‌تر است. آنجا آن درندگی، در سایه ی خشم و کینه و حرص و حسد انسانی‌ انجام شد یعنی‌ باری هر چند منفی‌-خونبار، از عاطفه‌ای نخراشیده داشت. آنچه بیننده را از چشم‌هایش بیزار می‌‌کند خونسردی خوش طبعانه ی این آقایان قطار فشنگ بسته ی مجهز به کارد و تفنگ و دوربین است.حتا به عکس‌های شکارچی‌ها کنار آهوان و حیوانات خوردنی هم نمی‌‌ماند. آنچه اینجا انجام می‌‌شود قتل، به عنوان ورزش و تفریح و وقت‌گذرانی‌ است. قتل طبیعت است. قتل القتال است.شعار مرگ بر آمریکای این قهرمان سنگین‌وزن قتل، در میان زوزه‌های سوراخ آن دو موجود خردسال شکم‌دریده به اندازه ی عمر سی‌ و سه‌ ساله ی جمهوری اسلامی، گویای مسخ و مسخّر‌شدگی ما ایرانی‌‌ها به عنوان یک ملت است.این ملت را دیگر نمی‌‌توان باز شناخت. این یک ملت جدید است. ملتی که دیگر نیک‌ و بدش را نمی‌‌شناسد. نه زندگی‌ را عزیز می‌‌دارد و نه مرگ را مرموز یا طبیعی می‌‌شمرد. ملتی مسطح که همه چیز برایش یکسان است و دست به هر کاری می‌‌زند تا اندکی‌ هیجان انگیزد. هیچ ملتی، یکپارچه نیک‌ یا بد نیست، اما گرایش چیره بر این ملت دهشتناک است؛ خمار زندگی‌ است و معتاد مرگ.برای غلبه بر سرمای خماری، به دود و دم قتل و قصاص و تفریح-شکنجه پناه می‌‌برد. این ملت را باید فرستاد به آسایشگاه. بیهوده نیست که این ملت را از خانواده ی انسانی‌ بریده اند و آزمایشگاهی کرده اند. سی‌ و سه‌ سال ابشار چرکین  شعار مرگ بر این و آن و تماشای اعدام و تعزیر و تکفیر و نفیر و نمایش نفرت از هر ملتی خون‌آشام می‌‌سازد. مهم نیست در کجای جهان باشیم. دیدن چنین صحنه‌هایی‌ هر کسی‌ را از ملیت خود بیزار می‌‌کند. شنیدن چنین حرف‌هایی‌ به زبان مادری، گوش جان را چرکین می‌‌کند.من امروز از ایرانی‌ بودن خودم شرمنده ام.بیشترین روز‌های زندگی‌‌ام با این شرم جانکاه لکه دار شد. هیچ شعر و موسیقی‌ و رویدادی این شرم همیشه حاضر، این شرم همواره تازه شونده را ترمیم نمی‌‌کند. امام زمان ما همین شرم گندیده است.تا می‌‌آئی آن را موقتاً فراموش کنی‌، دوباره با قدرتی‌ کمرشکن‌تر، ظهور می‌‌کند.بمب افکن‌های آمریکایی‌، پیش از انداختن فت‌بوی و لیتل‌من، ده‌ها شب، ده‌ها شهر ژاپن را با صد‌ها هزار تن‌ بمب خوشه‌ای آتشزا اجاق دوزخ کردند، باز آن ارتش-ملت مسخ و منگ، مشغول مناسک انتحار بود. آن ژاپن جنایتکار که جنایتکاران غربی حریف‌اش را انگشت‌بدندان کرده بود، از خاکستر خودش ملتی یکسره دیگر سرشت.سامورایی شکوه و حماسه باخته ی بنده ی دولت‌شده ی معتاد قتل و انتحار، تبدیل شد به یک دکاندار سربه‌زیر حسابگر. سود‌جوو و بی‌ آزار. این ملت جدید ایران را چگونه باید تعریف کرد؟ این گلّه ی هرهری‌مذهب تا مغز استخوان‌فاسد ابزار‌باز همه چیز و همه کس را وسلیه ی حرص و هوس خود‌پندار از دم شاعر-غزلخوان-دلنازک-پوست‌کلفت تشنه ی صحنه‌های طناب و گردن آویزان سحرگهان متعفن انقراض و دروغ و لاف و لفت و لیس و این‌نیز‌بگذرد احمدی‌نژاد‌مآب را به کجای این شب تیره باید آویخت؟ جوان می‌‌بینی‌ دسته ی گل، دختر، شاخ نبات، زرورق جوانی و زیبایی‌ را پس می‌‌زنی‌ و به این محصول کارخانه ی اسلام ایرانی‌ نگاه می‌‌کنی‌، به زبان‌اش به زبان تن‌‌اش خیره می‌‌شوی و از ترس، سکوت ات زهره ترک می‌‌شود .می‌ بینی‌ صادقانه از جنتی-مصباح گندیده حال‌اش به هم می‌‌خورد، نمی‌‌تواند رفتار خامنه‌ای را درک کند. به هیجان می‌‌آید.الحاد حاد می‌‌ورزد. مسخره می‌‌کند. چنان همه چیز را مسخره می‌‌کند که زبان به لرزه در می‌‌آید. با هوش شوخ منفی‌-منش‌اش تو را مبهوت می‌‌کند و ناگهان، ناگهان، ناگهان‌ها چند جمله و چند سطر رفتاری‌اش را کنار هم می‌‌گذاری و چشمان ات برکه ی عجز می‌‌شود:چه پیاز پر سوز و گدازی! چه مشک تمساحی! چه دکانی! چه بازار شام غریبانی! چه طفل مسلم حرمله افسایی! چه چه-استانی! او در آب و  هوای جنتی و مصباح و خامنه‌ای و خاتمی و خواهر زینب و خاله ی فاطمه بار آمده و بالیده. مسمومیت معصومانه حق مسلم اوست. به شعر‌اش نگاه کن. قانون اساسی‌ جمهوری اسلامی را در آن شناور می‌‌بینی‌. رنگ‌اش را ببین و حال‌اش را نپرس! سر بزنگاه، خامنه‌ای تر است، مصباح تر، جنتی تر، نقدی‌تر، مکرو مکر‌الله تر.آدم را یاد شعار دنیای شجاع نو می‌‌اندازد: آنچه را داری می‌‌خواهی‌، آنچه را می‌‌خواهی‌ داری! چرا احمدی نژاد رئیس جمهور این ملت نباشد؟ در و تخته جفت! این ایران یا چندین بمب اتم می‌‌خورد و با خاک یکسان می‌‌شود یا پیش از آنکه کار از کار بگذرد به هوش می‌‌آید.اما چطور؟ چطور ممکن است این بی‌ هوش سی‌ و سه ساله از این کما سومای اسلامی به هوش آید؟ برای به هوش آمدن باید اراده‌ای معطوف به زندگی‌ داشت. این اراده در ایرانی‌ پایمال شده. این اراده مهر مرگ خورده.

دو سه هفته پیش می‌‌خواستم یک پیرمرد هشتاد ساله ی نئو نازی آلمانی‌--لهستانی را بگیرم زیر رگبار هوک و آپرکات. این پیرمرد، فیلسوف و مفسر فوتبال است.در جام‌های جهانی‌ در کافه‌ای کنار هم می‌‌نشینیم و او سراپا فرزانگی توپ می‌‌شود.بارها دیدم چند دقیقه پیش از شگفت‌ترین اتفاقات زمین و توپ و پا، آنها را حدس می‌‌زد، ولی‌ به محض اینکه دهان‌اش را به سیاست می‌‌گشود بوی گند گاز خردل نازیسم گوش را دیوانه می‌‌کرد.او بارها در ستایش احمدی نژاد، گوش‌های مرا آلود. بارها به او گفتم که تفسیر فوتبال آری، ولی‌ احمدی نژاد‌شویی نه! بارها حرف‌اش را بریدم و رفتم:نئو نازی هستی‌، باش! با هوش و شخصیت من شوخی‌ نکن!دیدار به جام جهانی‌ آینده! به گوش‌اش نرفت که نرفت. هیچ هم شوخی‌ نمی‌‌کرد. برایش معمّا شده بود که چرا من شیفته ی احمدی نژاد نیستم. فکر می‌‌کرد تقّیه می‌‌کنم. از اسرائیل می‌‌ترسم.‌ای گاییده باد جمهوری یهودی اسرائیل( گل به روی یهودی ها) با همتای آپارتایدیست حکومت اسلامی ایران! با موهای سپید، سراپا سپید می‌‌پوشد عینهو لرد‌جیم،  و تا می‌‌بینی‌‌اش خیابان همان و اسهال جهل و نفرت همان.و اینهمه با رویی خوش و مهربانی یک پدر دلسوز.  این پوسیده، دو سه هفته پیش که من با دوستان‌ام از تماشای یک فیلم بر می‌‌گشتیم، یکدفعه ظاهر شد. مست پاتیل. دست بر گردن من انداخت: من تو را مثل فرزند یا برادرم دوست دارم. تو آدم بسیار با هوشی هستی‌، ملت تو با هوش‌ترین ملت زمین است، انتخاب احمدی نژاد، مرد آینده، دلیل اش! تو همه چیز را می‌‌دانی‌ ولی‌ انکار می‌‌کنی‌! گفتم راسیست کثافت، دست ات را بردار و گم شو! اگر تا چند ثانیه ی دیگر نرفته بود آن مست هشتاد ساله، آن مرده ریگ رایش ریشه گندیده را ...خدا وحشا! ایده ی کتک زدن یک... به دست کسی‌ که می‌‌نویسد! چقدر من ایرانی‌ ام! چقدر من به خودم افتخار می‌‌کنم! چقدر از خودم خجالت می‌‌کشم! چقدر خودم را می‌‌پرستم! چقدر از خودم بیزارم! چقدر! چقدر! بیشتر عمر من در این گیجی و دو پارگی جانفرسا گذشت. یعنی‌ من به دنیا آمدم تا از اوج جوانی‌ام با پوزه بخورم به زمین سرد ایران جمهوری اسلامی و آوارگی از وطنی آواره! تو به دنیا آمدی ما به دنیا آمدیم...

ای بمب‌های اتمی‌، هیدروژنی، کوفتی، زهر ماری!

حال خرسی تازه کشته را دارم که هنوز صدای ناله‌های بچه‌های شکم‌دریده‌اش را میان حرف‌ها و خنده‌های سه چهار دو پای مسخ و منگ می‌‌شنود و آرزو می‌‌کند که هر چه زودتر طفلک‌هایش بمیرند و برای همیشه دست در دست روان‌های کوچک آنها از طبیعت بزند بیرون، بیرون، بیرون تر و هرگز پشت سرش را نگاه نکند.