که جنگل بیفتد روی سایه‌ای که درخت را می‌‌برد
برخیزد سایهِ بیشمار‌پا
بدود برود بلند بیفتد روی تمدنِ چوبی‌ای که
هرگز از میز و تخت‌اش میوه‌ای نرست
و سقف و در و دروازه‌اش
بهار را نفهمید
و شعر‌ش شهرِ سپیدِ دزدان بود
-
به خواهرزاده‌ام وحید رشته‌داری شیدا نخستین "عشقِ زندگی‌ِ من" بود! یک عشقِ به راستی گیومه‌نشین! روزی طرف‌های عصر، داشت ا...
-
گل‌ها ویرانهِ تن را می‌‌پوشانند بوی مرگ را می‌‌پوشند گل‌ها وظیفه دارند مرگ را رنگ کنند بوی مرگ را بگیرند گل‌ها همان برگی را به مرگ می‌‌زنن...
-
برای اینکه خودم خودستانِ خودم باشم شما همگان را منیده‌ام با جان‌ام از همهِ جانوران گذشته‌ام ماهی یی که از همهِ ماهیان و سپس از آب گذ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر