آنتی‌خرچنگ: به سلامتی‌ فرامرز سلیمانی

از چند روز پیش که از زهره خالقی خبر بیماری فرامرز سلیمانی را شنیدم دل‌ام از غم و درد مچاله شد. خودم هم روزهای مچاله‌ای دارم و ماده‌ام مستعد غم‌های جدید است. از آن روز هر وقت لینک‌های فرامرز را می‌‌بینم زیر لب می‌‌گویم: دکتر و بیماری! شاعر و خرچنگ! مازندرانی و کنیتیکت! این چه وضع‌اش است! چیزی که دلداری‌ام می‌‌دهد فلز محکم و روحیه ی جوان و نرم‌استوار اوست. او سه سال بیش از عمر من-منهای پنجاه‌هزار سال نشئه‌های پیشین زندگی‌ البته-برای شعر و ادبیات و تندرستی مردم ایران کوشیده و رنج برده و لبخند زده. پنجاه و پنج سال کار پیوسته با روی خوش و سینه‌ای پر مهر. ده‌ها کتاب از خودش و دیگران. دیگرانی که پل زبان شد تا از روی او بگذرند و به پارسی‌ خوانده شوند. کمتر کسی‌، به ویژه از شاعران جوان، از نیما تا رویایی تا فروغ تا کسانی‌ که از همین دیشب، واقعا-موجودا شروع به نوشتن شعر کرده اند هست که فرامرز سلیمانی در باره‌اش ننوشته باشد. سال‌ها پیش جایی‌، در نشریه ی قلمک، در باره ی کتابی‌ از خودم نوشت: حسین شرنگ مسکولینیست است! من دچار غرور و افتخار ناشی‌ از ابرمردانگی شدم( یعنی‌ دلخور شدم): یکی‌ به این فضیلت من پی‌ برد! اما آن سطر در من ماند و بعد‌ها به من کمک کرد تا آن شائبه را از شعرم بزدایم. به زبان‌ام توجه کنم و از بلاهت‌های مردانگی‌فروشی و زمختی‌های آن خودم را بپیرایم.این را فراموش نکردم. چیزی که هرگز در فرامز سلیمانی ندیدم=نخواندم درشتی و بر‌آشفتگی با دیگران بود. تا جایی‌ که از او خوانده‌ام زبان او همیشه نرم و بی‌ آزار بوده. انتقاد‌هایش هم لعابی از نوازش داشته اند. به شعر مدرن و شاعران‌اش شیفتگی‌‌ها ورزیده. از هر سن و دبستانی. خودش هم دبستانی به نام موج سوم گشود که مدتی‌ سر زبان‌ها بود. یک بار، قرن‌ها پیش که در عنفوان نو‌جوانی و شاید کودکی من به مونترال آمده بود لحظاتی همدیگر را دیدیم و خوش و بشی‌ کردیم. به نظرم بسیار شیک و جنتلمن آمد. احساس کردم جلوی آینه ایستاده‌ام و دارم خویش‌ام را می‌‌تراشم. از چند‌تا از زن‌های پان‌شرنگیست پرسیدم نظرتان راجع به این جنتلمن چیست؟ گفتند پس از تو می‌‌توان او را بر سکوی نقره ی خانم‌پرستی‌ ایستاند. گالان بود. با قیافه‌ای دیپلمات‌پسند. سال‌ها پیش که در بلو‌متروپولیس و در شب قصه خوانی‌اش کارلوس فوئنتس را دیدم اتیتود، شیکپوشیدگی و زبان رفتاری‌اش مرا یاد فرامرز انداخت.عکس کنونی پروفیل‌اش شباهت عبرت‌انگیزی به استالین جوان فراری در قفقاز، استالین پیش از قدرت و قتل‌های میلیونی هم دارد. فرامرز لبخندی آرام و بی‌ آزار دارد. حاصل ذوقی پس از چشیدن خوشی‌‌های هنری و عشقی‌ بسیار. این شاعر مدت‌ها بیمار بود ولی‌ کسی‌ آخ‌اش را در کتابچهر نشنید. حضور او پرپرتو درستی‌ تن‌ و روان بوده و همچنان هست و باشد.‌ای فرامز سلیمانی! میزگرد دوازده ابر‌الاهه ی متا‌جمهوری وحشی شرنگستان به من مأموریت داده تا این دستور را به تو ابلاغ کنم: زود خوب شو وگرنه... بی‌ وگرنه! ما دوست ات داریم‌ای وزیر بهداشت‌شعر ج و ش! خرچنگ نخوانده را از وجود عزیزت بران!

این ویدئو را به سلامتی‌‌اش ببین! میوه ی مهر و معرفت زهره خالقی است از جانب دوستان برای فرامرز:


http://www.youtube.com/watch?v=dJVxGtGNiCo&feature=share