چه م

چه می‌‌دانم از چمدان‌ام؟

من آن را نبسته‌ام

زمستان بست

نطفهِ خودم را هم شبی زن و مرد ناشناسی

بستند و بستهِ  نه ماهه ماهی‌ِ سراب شد

و بیخ گوش‌ام نی عرب نشست

خودم چمدانی از چه می‌‌دانم‌ام

پیله بس جناب گمرکچی!

سترگ گ

سترگ

گرسنگی گرگ است

گرگانگی گرسنه

نه شعرِ زوزه

نه زوزهِ شعر

دهانی گنده‌تر برای خوردن دهان‌هاست

خموشی و خاموشیِ خانه‌ای در تو

که نور و ناله را می‌‌خورد

و دهان خسته

بخار سیب‌زمینی‌ آب‌پز را نگاه گرگ گرسنه می‌‌بیند

اسب

اسبِ بوسیدهِ تو

در آغل از آخور

می‌‌ترسد

از خوردن

بیش از خورده شدن

سترگ!

هوم!

در د

در دائره یکی‌ از پنجی

پنجِ خمِ خمار

با خویشکاریِ درجا

گردیدن

گردی و حرف مفت

حتی اگر الف باشی‌

هزار تاریکی‌ یک قصه

در دائره

در‌ی گردانی

آن ت

آن تن فردا بود

که آویختند

از تیر چراغ ترافیک

من ک

من کوه نبود‌م اما کوه از

سنگ زاویه من رویید

نه ه

نه هر کون پر تُسی روح الکُدُس بو

نه موی چوک خدا هر حیفِ کس بو

چگل٘ شون دا هزار تخمِ لک وُ حَک

سه نُه هرزه یکی اسطوخودوس بو

پنجلیکی ب

پنجلیکی بگرُم ای کُس گندم چه اَبو!

گُندِ آدم بکشُم سیر بخندُم چه ابو!

بدهم خرمنِ دنیا بخورِن گاو وُ خرون

بِسُزُم سایهِ دین تا نیه رندُم چه ابو!

سازِ "بخشی" بِگِرُم خوی دُهُلِ "مختارو"

بزنُم تا بچَمه سروِ بلندُم چه ابو!

آتشی بُند کَنُم تو حَرَمِ پیرِ لَتِه

دُکُنِ مکّهِ مکّار بِبَندُم چه ابو!

مغزِ ما بو خورشِ سفرهِ اَهریمَنَکُن

سرِ ضحّاک بیه توی کمندُم چه ابو!

بِگِزُم زلزله ماری اَ دل شیخُنَ قُم

سَگُن آزاد کَنُم سِنگ ببندُم چه ابو!

طعمهِ تیغِ تَتَر بو وُ گَجَر خونِ جوون

پا بُبو ای دلِ خون لطفیِ زَندُم چه ابو!

به خدایی که شرنگ ای هَوَسی شیرینه

هجوِ ناکَس بکنه پستهِ کَندُم چه ابو!

عجب آ

عجب آوازِ جون‌سوزی ایه  ای هندِ هندونه

بیار کارتی بدیدین بیچه شاهرخ‌خان دلی‌ خونه

بیار کارتی بزن تو لاوِ یه سیاره ی تخمی

که نادونه که تو فیلمی سر و کونی‌ کدوم سونه

چه باد و برک و توفونی به پایه سر موگون‌بیسر

میونِ باغونِ سوحته چه وقت و جای استونه

کلوته رو خیار یه پرتکالی بار دا گوجه

مپرس‌ای حالِ لیمو که پیاز‌ی سخت مغبونه

چه بو آ زونگِ زیلِ باغبونون‌راهِ یاوِ شو

کجا رو آ دلاله جو که جاش‌پیچوکِ ها‌مونه

هزارون رنگ و بو و چهک و چیهار و چمک‌چابک

غبار و دود و غوغایی ا رندِ چرخِ گردونه

همه وافورون و سیخون و سنگون توی کون‌آغا

که دین و دولتی هندونه یی تو هندِ افیونه

اصولِ جلقِ شیطونه یه جمزوری اسلامی

به جونِ هر چه مست و هر چه دست و هر چه صابونه

دو ج

دو جشن تند

دو تندر برق‌افسا

با پلک‌های دهانهِ کوه‌آن دم که

می‌ فشاند آتش

هدف‌ام

دفی دو چشم است

گرد آ

گرد آتش همیشه آمده‌ا‌ند گرد

در دست‌ها و دهان‌هایشان

تکه‌های لذیذ خدایی داغ

بخار می‌ کند

جامی‌ از رگ جاودانگی

در میانه می‌‌گردد
چنان شادند که انگار
وعده‌ای دیگر 

خدایی دیگر

خورده‌نوشیده می‌‌شود

بی‌ آنکه کم شود
مویی از میانشان