چنان در وطن تاریک‌اش می‌‌لرزید که شبتاب‌ها خندیدند: رسرو انجو
کاج کج اوج ها
بو بردم از آن تن گریان
که کوه هم ساکن سنگ‌اش نیست
پ.حسینیشیگو شرنگاکی
نیبون‌شرنگیجی وحشیاما( ۱۶۳۸-۲۰۰۷)
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
دیو شدم د
دیو شدم دیو که دیوانه نگردم رودِ دد و دیو‌چه را خانه نگردم خیره شدم خیره که آیینه ببیند چهرهِ بیگانه و باگانه نگردم محو شدم محوِ تو و بو...
-
به خواهرزاده‌ام وحید رشته‌داری شیدا نخستین "عشقِ زندگی‌ِ من" بود! یک عشقِ به راستی گیومه‌نشین! روزی طرف‌های عصر، داشت ا...
-
جریانِ این عشقِ ریشنفکرانِ اسلامیرانیست به موی گندیده چیست؟ آیا این یک فتیشِ نوین است؟ آیا این مو از پیاز‌مو گندیده یا از سیرمو؟ از... -
آینه ی شگفتی زیبا: مهناز طالبی تاری آنکه دیرزمانی پیش گفت: "من با هیچ چیز مربوط به انسان بیگانه نیستم."، خواست حساب سخن خ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر