از غزل آموز اخلاص لعبلهو بوس‌اش نخل سر‌تا‌پا رطب
ای که خواهی بوسی آن پر‌خوشه را
بایدت هر لحظه هفتاد و سه لب
صد حصیر‌آباد زیر سایه اش
گرد می‌‌گردند با ورد طلب
بولهب را دوزخ آبادان کند
بنگرد گر‌سوی حمال الحطب
لولیان پشت زمین را بشکنند
گر نشیند ماه او بر بام شب
وای بر آن دل که زنجیری نشد
در جرینگستان آن ختم طرب
باد ناموس پرزیدنت برد
نیست کار باد وحشی بی سبب
می بوسمت پرزیدنت دوست داشتنی من...یکی از زیباترین انسانهایی هستید که من می شناسم ...لاو یو تو د ایند.....
پاسخحذففدای تو‌ای غزل نازنین ام! اندکی از زیبایی را از دوستی با تو به ارث برده ام! تو هم یک از عزیزترین انسان‌های زندگی من هستی، و آی لاو یو انتیل د اند اف لاو!
پاسخحذف