یک ژنده

اگر کسی‌ همه را نفی کند، خود را هم به طریق اولی‌ نفی کرده است.من با تهی کردن خود، برای انباشتن آن با دیگری، (آن دیگری می‌‌تواند مهم‌ترین اندیشمند همه ی دوران‌ها باشد) ناسازگارم. وگرنه ما همه کمابیش از یکدیگر تاثیر می‌‌پذیریم. اصل، خود بنیادی در اندیشه است. اگر آنچه می‌‌خوانیم ما را به اندیشیدن بر نیانگیزد، تکرار همان قال فقال مزمن اجدادی است. فرق چندانی میان کسی‌ که پیوسته از جعفر صادق نقل می‌‌کند، با کسی‌ که از یک اندیشمند مدرن، نیست. چیرگی نقل بر عقل، ذهن و دهان‌های استاندارد به وجود می‌‌آورد. اگر کسی‌ گنده تر از این دهان استانداردی حرف زد، ممکن است او را نبخشند. به او متلک بگویند یا از او زهر چشم بگیرند. بگویند. بگیرند. کیست که پروا کند! آنکه در اندیشه و گفتار شفاف است به دیگری امکان دیدن نارسایی‌هایش را هم می‌‌دهد. هنوز درک نمی‌‌کنم چرا کسی‌ پشت نام مستعار، متلک می‌‌گوید و می‌‌ترساند. او از چه می‌‌ترسد؟ چرا ماسک می‌‌زند؟ گفتن چهار کلمه حرف که اینهمه زورو بازی ندارد!